Eerlijk; slapen in een nachtbus is niet ideaal. Je hebt weinig plek, oncomfortabele stoelen en loeiharde airco. Deze rit van Cat Ba naar Sapa was hier geen uitzondering op. Gelukkig was dit het dubbel en dwars waard. Lees mee met mijn ervaringen in Sapa!
Koukleumen in Sapa
Blijkbaar waren we om half 4 snachts al in Sapa aangekomen met de bus, maar ik was te moe om dit goed mee te maken. Gevolg? Ik sliep gewoon verder en kwam pas drie uur later mijn ‘bed’ uit. Kan gewoon.
Toen we eindelijk de bus uit gingen, voelde het alsof we in een andere wereld beland waren. Om te beginnen was het super koud! En met koud bedoel ik Nederlandse temperaturen. Ik heb meteen mijn trui aangetrokken. We zijn dan ook in het winterseizoen in Sapa.
Daarnaast is de omgeving van Sapa zo bijzonder! Overal waar we keken zagen we bergen omgeven met een dikke laag mist en mensen in traditionele kleren. Als je mij verteld had dat dit China, Nepal of Tibet was, had ik je zo geloofd. Ergens is dat ook wel een beetje logisch. Sapa ligt helemaal in het noorden van Vietnam bij de grens met, je raad het al, China. Dit zorgde in elk geval voor geweldige eerste ervaringen in Sapa!
Rijstvelden, buffels en lokale vrouwen
We sliepen in een homestay, zo’n tien kilometer buiten Sapa. De eerste dag waren we nog moe van de lange busreis, waardoor we alleen een beetje in de omgeving van het dorpje rond gelopen hebben. Hier bevindt je je meteen tussen de rijstterrassen. Dit blijft een beeld waar ik nooit genoeg van krijg. Vooral niet als er een aantal waterbuffels tussendoor lopen!
Na deze korte wandeling wisten wij genoeg: een paar dagen is veels te kort voor zo’n mooie plek als dit! Dus hebben we meteen twee extra nachten geboekt.
Gratis trekking… of toch niet?
De volgende dag besloten we een (gratis) trekking te doen naar de love waterval (Thác Tình Yêu). De tocht begon ermee dat we al vrij snel verkeerd liepen en een lokale vrouw ons de juiste weg wees. Vervolgens vroeg ze of ze met ons mee mocht lopen. Natuurlijk mag dat, waarom niet?
Terwijl zij met ons meeliep, sloten er nog drie andere lokale vrouwen aan. Vic en ik hadden al zo’n donkerbruin vermoeden dat ze aan het einde van de rit om geld gingen vragen, maar wat kun je doen? Je gaat iemand natuurlijk niet verbieden om met je mee te lopen. Daarom vond ik het eerst wel vervelend dat ze meeliepen. Je wilt nu ook weer niet de ‘bad guy zijn en iemand geld weigeren. Maar uiteindelijk was ik blij dat ze meeliepen.
Glibberige wegen
Het had in de nacht hard geregend, waardoor alle wegen in een enorme modderpoel veranderd waren. Om bij de waterval te komen, moesten we over smalle wegen lopen die nu nog lastiger te bewandelen waren. Of nee, veel lastiger voor toeristen. De lokale vrouwen hadden nergens last van.
Zodra ik maar even begon te wankelen, boden deze vrouwen me hun hand aan om te helpen. Eerst sloeg ik dit af, want dan zou ik hen sowieso geld moeten geven. Op een gegeven moment ben ik toch gezwicht. Die wegen waren gewoon te glibberig. Eindstand? Ik liep hand in hand met twee lokale vrouwen richting de waterval, waarbij ze me letterlijk aanwezen waar ik moest gaan staan om niet te vallen. Ik moet bekennen, ik voelde me best wel lomp en een kluns. Zeker toen ik het alsnog voor elkaar kreeg om te vallen!
Money, money, money
Tsja… Toen ik in de modder gevallen was, was ik natuurlijk hartstikke vies. Dat viel iedereen (en dan bedoel ik ook echt iedereen) op. Overal kreeg ik starende blikken. Er niet schoon uitzien is hier echt ‘not done’.
De waterval zelf was opzich leuk, maar eenmaal daar stortte de vier lokale vrouwen die met ons meegelopen waren zich met hun handelswaar op ons. Ze probeerden ons van alles te verkopen. Van sjaals tot aan kussenslopen toe en verwachtte daarnaast ook nog een bijdrage voor hun hulp naar de waterval toe. Ook kwamen er nog drie andere vrouwen om ons heen staan, die nogmaals duidelijk maakten dat we hen geld moesten geven. Zo jammer hoe dat ging. Uiteraard zouden we wat geld gegeven hebben na alle hulp. Maar doordat er zoveel druk op gelegd werd, voelde het helemaal niet meer natuurlijk.
Gelukkig konden we via een andere (makkelijke) weg teruglopen. En dit keer ook zonder entourage.
Scooteren naar Sapa
Op de derde dag hebben we een scooter gehuurd en gingen we naar Sapa. Het rijden was erg lastig, want het had die nacht (weer) geregend. De wegen lagen dus vol modder en waren spekglad. Oppassen dus!
Terwijl we naar Sapa aan het rijden waren, kwamen we langs twee uitzichtpunten waar je over de hele vallei kon uitkijken. Hier stonden (uiteraard) ook lokals hun goederen te verkopen aan toeristen. De kinderen hadden enorm zeurderige stemmetjes opgezet. Waarschijnlijk om zielig gevonden te worden. Hier trapten we uiteraard niet in. Van een oude vrouw hebben we wel een aantal souvenirs gekocht. Zij nam echt de tijd ome een praatje met ons te maken en ons vol trots over haar dorp te vertellen.
Strenge politie
Enkel het rondlopen in Sapa zorgde al voor hele gekke ervaringen. Door de mist zag je soms niet meer dan een paar meter vooruit! Ook zagen we de politie een aantal scooters inladen. De locals van wie de scooters waren werden gek. Sommigen begonnen zelfs de politie heen en weer te duwen! Zo blijkt maar weer hoe belangrijk het hebben van een scooter hier is…
Toen we naar huis reden, werden we net buiten de stad tegengehouden. Blijkbaar moet je een toeslag van 75.000 VND betalen per persoon als je naar de dorpjes buiten Sapa wilt. Belachelijk, vooral omdat dit natuurlijk alleen voor toeristen geldt. Op elke manier wordt er geprobeerd om geld aan je te verdienen. Maarja, niet naar ‘ons dorp’ gaan was geen optie. Betalen maar.
De Tram Ton Pas
De dag erna reden we weer richting Sapa, alleen gingen we nu nog een heel stuk verder. Voorbij Sapa kun je namelijk de Tram Ton Pas doen. Deze route brengt je naar een aantal van de hoogste plekken van heel Vietnam. Het uitzicht is geweldig. Dit is een van onze beste ervaringen in Sapa geweest.
Wat ik heel grappig vond, was dat het in ons dorp en in Sapa heel koud en mistig was. Tijdens deze rit was de mist helemaal verdwenen zodra we hoger de bergen in kwamen. De zon begon zelfs te schijnen!
Na een kort bezoekje aan de ‘silver waterfall’ gingen we weer verder. Wauw, wat was dit magisch! Het uitzicht was adembenemend. Op het hoogste punt waren allerlei uitzichtpunten gemaakt waar je foto’s kon nemen. Zo hoog boven de grond zitten vond ik wel een klein beetje eng. Maar het was het zeker waard, want wat was hier gaaf en mooi. Echt een aanrader als je in Vietnam bent!
Genieten van de spa
Onze laatste dag hebben we heerlijk rustig aan gedaan. We hebben een beetje in de omgeving rondgelopen en zijn naar een spa geweest. Hier kregen we een heerlijke Vietnamese massage en namen we een ‘herbal bath’. Dit laatste is echt een lokale specialiteit en ik kan het niet anders omschrijven, dan dat je in een kop thee aan het badderen bent.
En dat was de week alweer. Ik ben heel blij dat we wat langer in Sapa (of eigenlijk in het dorpje ‘Ta Van’) gebleven zijn. We hebben elke dag zoveel mooie dingen gezien en meegemaakt. Dit is weer een hele andere kant van Vietnam, maar hij net zo mooi (al dan niet mooier) dan de rest!
Mijn favoriete slaapplekken in Sapa
Je kunt het beste in dorpjes buiten Sapa verblijven, omdat je dan gelijk midden in de natuur zit. Dat gezegd hebbende, Luckydaisy Buffalo House is een hele toffe homestay! Je hebt heerlijke kamers en geweldig personeel. Een van de eigenaren is zelfs Nederlands. Tijdens je verblijf in deze homestay kom je gegarandeerd tot rust midden in de groene rijstvelden. En het beste? Ze hebben ook vegetarische en glutenvrije opties voor bij het ontbijt!
Een andere homestay die ik een topper vindt, is Laxsik Ecolodge. Hier heb je vanaf je kamer uitzicht op de mooie tuin. Verder hebben ze een restaurant, een 24-uursreceptie, een bar, een terras en zelfs een buitenbad dat het hele jaar door geopend is. Natuurlijk kun je ook gratis gebruikmaken van de WiFi.
Zoek je iets meer luxe en verblijf je toch graag in het centrum van Sapa? Dan raad ik Sapa Centre Hotel aan. Je hebt hier alles wat je nodig hebt om geweldige ervaringen in Sapa op te doen.
